Bartłomiej Hierowski

Jego edukacja rozpoczęła się dzięki stypendium, które otrzymał od Rady Miejskiej Torunia. W styczniu 1592 roku udał się do Wittenbergi, gdzie rozpoczął studia z zakresu nauk lekarskich. Już w październiku roku następnego uzyskał dyplom doktora medycyny. Po pomyślnym zakończeniu studiów, w 1594 roku, objął stanowisko lekarza przybocznego księcia Saksonii-Weimaru, Fryderyka Wilhelma I. W tym okresie opublikował dwie istotne rozprawy, które dotyczyły leczenia ran i owrzodzeń – Methodus chirurgica docens... rationem curandi apostemata, vulnera et ulcera oraz De natura et essentia spiritum corporis humani in genere. W swojej pierwszej pracy jako możliwą przyczynę owrzodzeń wskazał drobne organizmy, które niszczą tkanki.

W 1596 roku Hierowski powrócił do swojego rodzinnego miasta, Torunia, gdzie został mianowany miejskim fizykiem, odpowiadającym za lokalną praktykę medyczną oraz zajmującym się alchemią. Funkcję fizyka pełnił przez pięć lat, jednak w 1601 roku został usunięty z tego stanowiska po konflikcie z Radą Miejską oraz z drugim lekarzem, gdańszczaninem Franciszkiem Tidicaeusem (Tidyceuszem). Po tym incydencie, w 1602 roku, postanowił na stałe opuścić Toruń.

W 1604 roku został lekarzem kapituły gnieźnieńskiej. Jego życie zakończyło się w 1612 roku, gdy zmarł w trakcie podróży z Warszawy do Krakowa.