Brama Klasztorna w Toruniu

---

Historia

Bramę Klasztorną w Toruniu zbudowano w stylu flandryjskiego gotyku, co przyczyniło się do jej niezwykle solidnej konstrukcji. Jej przysadzistość sprawia, że budowla ta jest często porównywana do innej, nieistniejącej już, bramy Starego Miasta, znanej jako Brama Paulińska. Prace budowlane zakończyły się w 1. połowie XIV wieku, a z biegiem czasu, w wyniku rozwoju technik wojennych i upowszechnienia broni palnej, brama doczekała się nadbudowy, która miała miejsce około roku 1420.

W ostrołukowej wnęce po zewnętrznej stronie bramy umieszczona była opuszczana brona. Dodatkowym elementem obronnym był kaszownik – otwór w stropie, przez który obrońcy mieli możliwość wylewania na atakujących gorącej kaszy czy oleju. Właściwe wrota bramy mogły być wzmocnione dodatkowymi belkami, które unieruchamiano poprzez umieszczanie ich w specjalnie przygotowanych otworach w murze.

W XIX wieku funkcjonalność bramy obronnej uległa w znacznym stopniu zmianie, co spowodowało jej przebudowę. Od tego czasu pomieszczenia przystosowano do celów mieszkalnych, a sama brama straciła pierwotną rolę obronną.

Nazwa tej budowli wywodzi się od klasztoru sióstr Benedyktynek, który znajdował się tuż poza miejskimi murami. Przy klasztorze powstał również szpital oraz kościół Ducha Świętego, który istniał aż do XVII wieku. Zarówno brama, jak i cała ulica Ducha Świętego, wzięły swoją nazwę od tego miejsca. Warto zauważyć, że współczesny kościół noszący to samo wezwanie, zbudowany w 1756 roku, znajduje się na drugim końcu ulicy i pierwotnie był zborowym luterańskim pod wezwaniem Świętego Krzyża.

Od października 1943 roku pod Bramą urządzono schron przeciwlotniczy zdolny pomieścić 100 osób, który zapewne zbudowano dla pracowników portu lub gazowni. Obecnie schron jest dostępny do zwiedzania, co czyni go ciekawą atrakcją turystyczną.

---

Oceń: Brama Klasztorna w Toruniu

---