Melania Sinoracka

---

Życiorys

Melania Sinoracka była córką Ignacego Sinorackiego i Heleny. Jej rodzina była osiedlona w Podgórzu od ponad 140 lat, a ojciec z zawodu pełnił rolę listonosza. Od najmłodszych lat wyróżniała się niezwykłą energią i żywiołowością, co odróżniało ją od pozostałego rodzeństwa. Często grała w piłkę z przyjaciółmi i biegała po płotach oraz drzewach.

W 1937 roku ukończyła szkołę podstawową, a następnie podjęła pracę w toruńskiej dyrekcji Kolei Państwowych jako ekspedientka, gdzie sprzedawała pączki. W okresie 1950–1952 piastowała stanowisko referenta w Toruńskiej Fabryce Wodomierzy, natomiast w kolejnych latach, do 1957 roku, pracowała w Toruńskich Zakładach Przemysłu Odzieżowego, gdzie zajmowała się oceną jakości produkcji.

Niestety, zmarła na nowotwór w 1975 roku, w wieku 52 lat. Jej ostatnim miejscem spoczynku jest nowy cmentarz na Podgórzu w Toruniu.

Kariera sportowa

W wieku 14 lat rozpoczęła swoją przygodę ze sportem, wstępując do Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Już rok później zaczęła trenować lekkoatletykę w klubie Pomorzaninie Toruń. Po zakończeniu II wojny światowej ponownie skupiła się na dyscyplinach sportowych. W latach 1947 i 1948 zdobyła dwa tytuły mistrzyni Polski w rzucie oszczepem. Dodatkowo, w 1948 roku osiągnęła złoty medal w halowych mistrzostwach kraju w pchnięciu kulą.

Melania reprezentowała Polskę na Igrzyskach Olimpijskich w Londynie w 1948 roku, gdzie w konkursie rzutu oszczepem zajęła 11. miejsce z wynikiem 35,74 m. W latach 1947–1949 brała udział w meczach międzypaństwowych, odnosząc jedno indywidualne zwycięstwo. Warto również wspomnieć, że była zaangażowana w siatkówkę; 14 lutego 1948 roku zagrała w historycznym meczu reprezentacji Polski przeciwko Czechom.

Rekordy życiowe

• Rzut oszczepem – 39,85 m (15 października 1948, Warszawa),
• Pchnięcie kulą – 10,69 m (10 lipca 1949, Kraków).

Upamiętnienie

W celu uhonorowania jej osiągnięć, w Toruniu nazwano ulicę jej imieniem na osiedlu Podgórz.

---

Oceń: Melania Sinoracka

---