Alojzy Górecki

Urodził się jako syn Józefa i Walerii z Cywińskich. Swoją formację teologiczną rozpoczął w seminarium duchownym prowadzonym przez ojców redemptorystów w Tuchowie, a święcenia kapłańskie przyjął 20 kwietnia 1935 roku w Tarnowie. Po uzyskaniu święceń, rozpoczął pracę misjonarską w Toruniu i Warszawie. W 1942 roku stał się kapłanem archidiecezji lwowskiej, a jego pierwszą funkcją było wikariuszowanie w Uściu Zielonym.

Od 1944 roku pełnił rolę administratora parafii Przydonice, a następnie parafii Góra, która wchodziła w skład diecezji włocławskiej. Po zakończeniu II wojny światowej, Alojzy Górecki kontynuował swoją działalność duszpasterską na Dolnym Śląsku. Pracował kolejno jako wikariusz w Żarowie i Żórawinie. W latach 1951-1957 sprawował urząd proboszcza w Dzierżoniowie, gdzie dodatkowo pełnił obowiązki dziekana. W 1958 roku przeniósł się na probostwo do Nowego Miasteczka.

W miarę pogarszania się jego stanu zdrowia, Górecki postanowił przejść na wcześniejszą emeryturę, a ostatnie lata swojego życia spędził w Nowej Soli, gdzie zmarł 31 maja 1971 roku i został tam pochowany.

W latach 50. XX wieku jego artykuły o tematyce religijnej były publikowane we Wrocławskim Tygodniku Katolików. Wśród jego znanych prac znajdują się m.in. Jak odmawiać różaniec? (1954, nr 41), Św. Paweł apostoł narodów (1954, nr 1), Grzechy, o których często zapominamy (1955, nr 19), O grzechu niewiedzy religijnej (1955, nr 31) oraz Cześć Matki Boskiej w Kościele (1955, nr 44).