Maria Hulewiczówna

Jej edukacja artystyczna rozpoczęła się pod okiem prywatnej nauczycielki, a później, w celu rozwijania swoich zdolności, wyjechała do Krakowa, gdzie studiowała rzeźbę w Akademii Sztuk Pięknych. Niestety, nie ma pewności, czy ukończyła te studia. Po powrocie do rodzinnego Torunia w 1908 roku, zaangażowała się w działalność Towarzystwa Naukowego w Toruniu, co znacząco wpłynęło na jej twórczość.

W ramach współpracy z tym towarzystwem, Maria stworzyła dwa ważne popiersia: prezesa ks. Stanisława Kujota w 1909 roku oraz wiceprezesa Michała Leona Sczanieckiego w 1910 roku. Obie rzeźby, odlane w brązie, znajdują się w gmachu Towarzystwa Naukowego i są świadectwem jej talentu artystycznego oraz jedynymi pracami Hulewiczówny, które przetrwały II wojnę światową.

Mimo zaangażowania w działalność artystyczną, Hulewiczówna niemal całkowicie zrezygnowała z aktywności twórczej przed I wojną światową, ograniczając się do sporadycznych zleceń dla rodziny. Po wojnie związała się z edukacją, działała jako nauczycielka i uczyła młodzież w Warszewicach i okolicach, przekazując wiedzę z zakresu czytania, pisania oraz historii Polski.

Po 1945 roku, Maria spędziła dłuższy czas u siostry Zofii Karwatowej w Chełmży, a następnie powróciła do Torunia. Jej życie zakończyło się w 1974 roku, a Maria Hulewiczówna została pochowana w grobie rodzinnym w Chełmży, pozostawiając po sobie dziedzictwo, które wciąż jest przedmiotem badań i dyskusji.