Klasztor oo. franciszkanów w Toruniu

Pierwotny projekt zakładał lokalizację klasztoru w samym Toruniu, jednakże wskutek sprzeciwu ze strony lokalnej protestanckiej rady, postanowiono przenieść inwestycję na drugą stronę Wisły, na Podgórze. Formalną zgodę na założenie klasztoru wydano 7 grudnia 1643 roku, a fundamenty pod obiekt położono dzięki wysiłkom ojca Ignacego Mierczyńskiego. Niestety, budowa kościoła i klasztoru napotkała na opóźnienia spowodowane nagłą śmiercią Sokołowskiego oraz wydarzeniami związanymi z potopem szwedzkim w 1655 roku. Ostatecznie główna część budynku została oddana do użytku w 1659 roku.

Znaczącym punktem w historii klasztoru był 30 października 1810 roku, gdy wydano edykt królewski o likwidacji klasztorów, a w 1832 roku ogłoszono edykt o kasacie zakonu. Franciszkanie pozostawali w swoim klasztorze do 1834 roku. W 1813 roku do budynku przeniesiono cenniejsze elementy wyposażenia kościoła św. Anny, który uległ zniszczeniu podczas pożaru Podgórza 21 stycznia. Po tym tragicznym zdarzeniu, w klasztorze urządzono szkołę.

Inwentaryzacje przeprowadzono w klasztorze w 1818 roku oraz po raz kolejny w 1834 roku. Po długim okresie nieobecności, w 1987 roku franciszkanie z radością powrócili do Podgórza, rozpoczynając intensywne prace remontowe oraz restauracyjne, mające na celu przywrócenie klasztoru do dawnej świetności.

Klasztor łączył się z chórem zakonnym, który znajdował się na piętrze kościoła Świętych Apostołów Piotra i Pawła. Ten zespół architektoniczny został wpisany do rejestru zabytków (A/402 z 13 lipca 1936 roku) oraz figuruje w gminnej ewidencji zabytków pod numerem 2352. Jego bogata historia oraz przechowane zasoby kulturowe stanowią nie tylko cenny element dziedzictwa Torunia, lecz także świadectwo przetrwania duchowej tradycji franciszkańskiej w regionie.