Aleksander Rudnicki

Był synem Kazimierza, mistrza piekarskiego, oraz Anastazji z domu Katlewskiej. Po zakończeniu edukacji w szkole wydziałowej w 1924 roku, Rudnicki przez kilka lat pracował w handlu, najprawdopodobniej w piekarni ojca, a później podjął pracę jako urzędnik. Miał także doświadczenie zawodowe zdobyte w Wojskowej Komendzie Rejonowej w Toruniu.

Rudnicki rozpoczął swoją działalność harcerską jako członek 1. Drużyny Skautowej im. Tadeusza Kościuszki. W 1928 roku zdobył stopień wywiadowcy, a po ukończeniu Harcerskiego Kursu Informacyjnego Ligi Ochrony Przeciwpowietrznej w 1930 roku, uzyskał uprawnienia referenta obrony przeciwlotniczej i przeciwgazowej w Związku Harcerstwa Polskiego. Od września 1931 roku nosił stopień podharcmistrza, a w 1932 roku prowadził kurs dla drużynowych oraz podharcmistrzów Pomorskiej Chorągwi Harcerzy w Borkowie Kartuskim.

W swojej karierze harcerskiej pełnił szereg funkcji w Pomorskiej Chorągwi, w tym sekretarza Komendy (1931–1935), przybocznego komendanta (1932–1933), kierownika Wydziału Organizacyjnego (1934–1935) oraz kierownika Wydziału Drużyn Harcerzy (1935–1937). Był także sekretarzem Zarządu Oddziału Pomorskiego Związku Harcerstwa Polskiego do listopada 1932 roku, kiedy to został powołany do wojska.

W latach 1934-1935 pełnił rolę drużynowego I Drużyny Męskiej, która później przeszła przemianowanie na I Pomorską Drużynę Harcerzy im. Tadeusza Kościuszki. W grudniu 1935 roku objął stanowisko komendanta Pomorskiej Chorągwi Harcerzy, które oficjalnie rozpoczął 14 stycznia 1936 roku i sprawował je do 20 kwietnia tego samego roku. 28 maja 1936 roku uzyskał tytuł harcmistrza.

Przed wybuchem wojny Rudnicki pełnił różnorodne funkcje w Pomorskiej Chorągwi, w tym zastępcy komendanta (1936–1937) oraz referenta-komisarza Trzyletniego Wyścigu Pracy drużyn. Działał także jako członek oraz wiceprzewodniczący komisji próby podharcmistrza w Komendzie Chorągwi oraz członek komisji próby drużynowego. W Komendzie Hufca Harcerzy w Toruniu był referentem skautów oraz członkiem komisji harcerza Rzeczypospolitej i harcerza orlego.

Rudnicki był zagorzałym miłośnikiem przyrody, co czyniło go cenionym znawcą w tej dziedzinie. Z racji zbliżającego się zagrożenia wojennego w 1939 roku, zaangażował się także w działalność obronną. Jego dalsze losy po wybuchu wojny nie są już znane. W 1946 roku, 9 maja, został oficjalnie uznany za zmarłego. Wiadomo, że był mężem i pozostawił po sobie syna, Aleksandra, który przyszedł na świat w 1936 roku.