Kazimierz Gregorkiewicz to postać, której życie warto przybliżyć. Urodził się 30 czerwca 1925 roku w Toruniu, a zmarł 24 kwietnia 1988 roku w Poznaniu. Był polskim inżynierem architektem, którego osiągnięcia w dziedzinie urbanistyki i architektury zasługują na szczegółowe omówienie.
Gregorkiewicz aktywnie angażował się w działalność społeczną, co czyniło go nie tylko specjalistą w swojej dziedzinie, ale także wpływowym członkiem społeczności, w której żył i pracował. Jego wkład w rozwój urbanistyki w Polsce jest niezaprzeczalny i do dziś znajduje odzwierciedlenie w wielu projektach, które zrealizował.
Życiorys
Kazimierz Gregorkiewicz był synem Jana Gregorkiewicza i Felicji z d. Wrzesińskiej, urzędników państwowych. W czasie niemieckiej okupacji przebywał w Ostrowcu Świętokrzyskim. W latach 1942–1944 uczył się w Szkole Budowlanej mieszczącej się w Radomiu. W 1945 roku uzyskał w Toruniu świadectwo dojrzałości. Następnie, w latach 1945–1947, podjął studia architektoniczne na Politechnice Gdańskiej, kontynuując je do 1950 roku w Szczecinie, gdzie łączył naukę z aktywnością zawodową.
W latach 1950–1955 pracował w pracowni urbanistycznej „Miastoprojektu” w Toruniu. Kolejny etap jego kariery przypadał na okres 1955–1959, kiedy to związany był z Miejską Pracownią Urbanistyczną w Bydgoszczy, a potem powrócił do analogicznej pracowni w Toruniu. W latach 1975–1978 oraz 1984–1985 pełnił funkcję dyrektora oraz głównego projektanta w Wojewódzkim Biurze Planowania Przestrzennego w Toruniu, a w międzyczasie był także wicedyrektorem.
Po 1 kwietnia 1985 roku objął pozycję dyrektora Wydziału Planowania Przestrzennego, Urbanistyki, Architektury i Nadzoru Budowlanego Urzędzie Wojewódzkim w Toruniu. W 1968 roku zdobył tytuł magistra ekonomii na Akademii Ekonomicznej w Poznaniu, a w 1971 ukończył Podyplomowe Studium Urbanistyki na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej.
Gregorkiewicz był odpowiedzialny za przygotowanie licznych ogólnych oraz szczegółowych planów zagospodarowania przestrzennego dla Torunia, Ciechocinka oraz aglomeracji bydgosko-toruńskiej. Jako rzeczoznawca SARP i Towarzystwa Urbanistów Polskich, zasiadał w sądach konkursowych. W ciągu swojej kariery opublikował wiele prac, w tym ważne opracowanie poświęcone problematyce urbanistyki w Toruniu, pt. „Toruń. Przestrzenny rozwój miasta” z 1983 roku.
Był aktywnym członkiem Toruńskiego Towarzystwa Kultury, Wojewódzkiego Obywatelskiego Komitetu Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa oraz Towarzystwie Miłośników Torunia, gdzie zajmował czołowe funkcje kierownicze. W 1969 roku został uhonorowany Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz innymi odznaczeniami zawodowymi.
Pogrzeb Kazimierza Gregorkiewicza miał miejsce 29 kwietnia 1988 na cmentarzu św. Jerzego w Toruniu. Później jego zwłoki przeniesiono do grobu rodzinnego na cmentarzu parafii Matki Bożej Pocieszenia w Poznaniu, przy ul. Borówkowej w Suchym Lesie. W Toruniu, na jego cześć, nadano imię ulicy, co świadczy o trwałym śladzie, jaki pozostawił po sobie.
Pozostali ludzie w kategorii "Inżynieria i technologie":
Janusz Ingarden | Wojciech Jacobson | Czesław Gogołkiewicz | Marian Skałkowski | Andrzej Ryczek | Efraim Szreger | Jerzy Żenkiewicz | Zbigniew Milewski (inżynier) | Maria Waschko | Adam Freytag | Kazimierz KlimczewskiOceń: Kazimierz Gregorkiewicz