UWAGA! Dołącz do nowej grupy Toruń - Ogłoszenia | Sprzedam | Kupię | Zamienię | Praca

Stefan Olszowski

Polityka i administracja

Stefan Michał Olszowski, ur. 28 sierpnia 1931 roku w Toruniu, a zmarły 19 grudnia 2023 roku, to postać, która miała istotny wpływ na polską scenę polityczną w okresie PRL. Odgrywał on kluczową rolę jako polityk oraz działacz komunistyczny, co uwidacznia się w jego długotrwałej obecności w najwyższych organach władzy.

W latach 1970–1980 i 1981–1985 był członkiem Biura Politycznego Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (KC PZPR), uczestnicząc w podejmowaniu decyzji mających wpływ na kształt polityki krajowej. Pełnił także funkcję ministra spraw zagranicznych w dwóch kluczowych okresach: pierwszym, od 1971 do 1976 roku, a drugim, od 1982 do 1985 roku. Jego kadencje na tym stanowisku przypadły na czas ważnych zmian politycznych w Polsce oraz w Europie.

Olszowski był również posłem na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej pięciu kadencji, co potwierdza jego długoterminowe i istotne zaangażowanie w struktury władzy w tamtych czasach.

Życiorys

Stefan Olszowski urodził się jako syn Leokadii i Stefana. Pochodził z rodziny z tradycjami nauczycielskimi, co miało wpływ na jego późniejsze życie i karierę. Wybierając się na studia, zdecydował się na kierunek polonistyki na Uniwersytecie Łódzkim, gdzie z pewnością zdobył solidne fundamenty wiedzy.

W 1952 roku Olszowski dołączył do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, co otworzyło przed nim drzwi do życia politycznego. W latach 1953–1956 pełnił rolę działacza w Związku Młodzieży Polskiej, będąc także częścią Zrzeszenia Studentów Polskich. Jego aktywność zaowocowała reprezentowaniem Zrzeszenia w prestiżowej instytucji, jaką był Międzynarodowy Związek Studentów w Pradze w 1956 roku. W tym samym okresie był przewodniczącym Rady Naczelnej Zrzeszenia Studentów Polskich.

W marcu 1960 roku objął funkcję sekretarza Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Poznaniu. Dwa lata później, w 1962 roku, został kierownikiem Biura Prasy Komitetu Centralnego, współpracując w tym czasie z tak wpływową postacią jak Mieczysław Moczar. Od czerwca 1964 roku był członkiem Komitetu Centralnego, natomiast od listopada 1968 roku pełnił rolę sekretarza, która przetrwała aż do grudnia 1971 roku.

W grudniu 1970 roku Olszowski zasiadł w Biurze Politycznym Komitetu Centralnego. Podjął wówczas istotne decyzje dotyczące oświaty jako członek kierownictwa partii. Jego polityczna kariera obejmowała również dwukrotną funkcję ministra spraw zagranicznych, w latach 1971–1976 oraz 1982–1985. Jednakże krytyka polityki Edwarda Gierka w lutym 1980 roku oraz zmiany w partii spowodowały, że Olszowski został usunięty z głównych ról i wysłany na placówkę dyplomatyczną do Niemiec Wschodnich.

Poświęcił się także swojej roli w Biurze Politycznym, do którego powrócił w sierpniu 1980 roku, zostając jednym z jego sekretarzy. Jako minister spraw zagranicznych w latach 1982–1985 wyznaczył sobie cele zgodne z twardym kursem wobec Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”. W okresie lat 1981–1983 był również członkiem prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu.

Olszowski pozostał w Biurze Politycznym do listopada 1985 roku, a do lipca 1986 roku był członkiem Komitetu Centralnego. W 1983 roku został wybrany do prezydium Krajowej Rady Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Koniec jego politycznej kariery zbiegał się z pierwszymi krokami odsunięcia od władzy Mirosława Milewskiego, co miało miejsce w 1985 roku.

Po zakończeniu kariery w Polsce, Olszowski przeniósł się na stałe do Stanów Zjednoczonych, gdzie zamieszkał w Nowym Jorku. Dzięki prezydenturze Ronalda Reagana otrzymał zieloną kartę oraz ochronę rządu USA. W 2007 roku wraz z rodziną przeprowadził się do Eastport na Long Island.

W 2008 roku wydano książkę autorstwa Andrzeja Mrozińskiego i Bogdana Rupińskiego pod tytułem „How are you doing Mr Olszowski”, w której po raz pierwszy podzielił się swoimi wspomnieniami o życiu oraz pracy w Stanach Zjednoczonych.

Stefan Olszowski był ostatnim żyjącym ministrem spraw zagranicznych PRL. Zmarł 19 grudnia 2023 roku w wieku 92 lat. Jego ostatnim miejscem spoczynku jest Cmentarz Wojskowy na Powązkach.

Odznaczenia

Stefan Olszowski był osobą wyróżniającą się licznymi odznaczeniami, które podkreślały jego osiągnięcia oraz zasługi. Oto niektóre z nich:

  • Order Sztandaru Pracy I klasy,
  • Order Sztandaru Pracy II klasy,
  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
  • Złoty Krzyż Zasługi,
  • Srebrny Krzyż Zasługi (1956),
  • Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974),
  • Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1973),
  • Krzyż Wielki Orderu Infanta Henryka (Portugalia),
  • Order Czerwonego Sztandaru Pracy (Mongolia, 1975),
  • Medal 90-lecia urodzin Georgi Dymitrowa (Bułgaria, 1972),
  • Medal 100. Rocznicy Urodzin Georgi Dymitrowa (Bułgaria, 1983),
  • Medal 50-lecia Komunistycznej Partii Czechosłowacji (Czechosłowacja, 1971),
  • Medal jubileuszowy „W upamiętnieniu 100-lecia urodzin Władimira Iljicza Lenina” (Związek Radziecki, 1969),
  • Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (Związek Radziecki, 1975),
  • Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (Związek Radziecki, 1985).

Te wyróżnienia odzwierciedlają jego znaczący wkład oraz zasługi dla kraju, dostrzegane nie tylko w Polsce, ale także za granicą.

Przypisy

  1. a b c Zmarł Stefan Olszowski. Ostatni z przywódców PRL. onet.pl, 04.01.2024 r.
  2. „Życie Partii”, 22.05.1985 r., nr 11, s. 21.
  3. „Wojskowy Przegląd Historyczny”, nr 1 (107), styczeń–marzec 1984 r., s. 116.
  4. Medale radzieckie dla polskich przywódców, „Dziennik Bałtycki”, nr 106, 09-11.05.1975 r., s. 1.
  5. Medale 30-lecia dla czołowych działaczy partyjnych i państwowych, „Trybuna Robotnicza”, nr 170, 19.07.1974 r., s. 1.
  6. Medale „Za Zasługi dla Obronności Kraju” dla członków rządu, „Trybuna Robotnicza”, nr 241, 11.10.1973 r., s. 2.
  7. Medale Georgi Dymitrowa dla członków kierownictwa PZPR, „Trybuna Robotnicza”, nr 266, 08.11.1972 r., s. 1.
  8. „Życie Partii”, 1975 r., nr 9, s. 9.
  9. Medale 50-lecia KPCz dla kierowniczych działaczy PZPR, „Trybuna Robotnicza”, nr 174, 24-25.07.1971 r., s. 2.
  10. Euzebiusz Basiński, Polska-ZSRR. Kronika faktów i wydarzeń 1944–1971, Wyd. Książka i Wiedza, Warszawa 1973 r., s. 392.
  11. Medale dla członków kierownictwa PZPR, „Trybuna Robotnicza”, nr 266, 08.11.1972 r., s. 1.
  12. M.P. z 1956 r. nr 66, poz. 768.
  13. Nekrolog w „Gazecie Wyborczej”.
  14. Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
  15. Zbigniew Osiński, Nauczanie historii w szkołach podstawowych w Polsce w latach 1944–1989: uwarunkowania organizacyjne oraz ideologiczno-polityczne, Lublin 2010 r., s. 90.

Oceń: Stefan Olszowski

★★★★★
Średnia ocena:4.56 Liczba ocen:16