Kamienica Pod Turkiem w Toruniu

W 1578 roku kamienica stała się własnością rodziny patrycjuszowskiej Schotdorffów. Ród ten, zgodnie z ówczesnymi trendami, przekształcił fasadę budynku na styl renesansowy w typie niderlandzkim. Mimo licznych zmian, pierwotny układ wnętrza, który obejmuje monumentalną sienią oraz przestrzenie przednie i tylne, zachował się do naszych czasów.

Uwaga na kolejne zmiany w historii budynku. W 1843 roku stał się on własnością Ludwika Borcha, który przeprowadził przebudowę, a w 1863 roku przypadł w ręce żydowskiego kupca Marcusa Heniusa. Już w 1868 roku na jego terenie otwarto gospody oraz Fabrykę Wódek i Likierów, która szybko zyskała popularność, produkując między innymi znaną „Krople życia”, a także inne trunki, jak wódki kminkowe oraz żytniówkę.

W szczególności w latach 1884–1885, pod kierownictwem Heniusa, kamienica przeszła istotną przebudowę. Po jego śmierci w 1892 roku, budynek był wynajmowany nowym lokatorom, a fabryka wódek funkcjonowała co najmniej do 1912 roku.

Kamienica Pod Turkiem jest także znana z gościnności, zwłaszcza wśród flisaków, którzy często odwiedzali lokal. Ich tradycją było przyjmowanie nowych członków gremium poprzez pocałunek w wielki palec prawej stopy rzeźby Grubej Maryny. Ta ciekawa figura bachusa, siedzącego na beczce piwa, jest obecnie w zbiorach Muzeum Toruńskiego Piernika.

Obok Grubej Maryny, która ma swoje miejsce pomiędzy oknami górnej części fasady, znajdują się płaskorzeźby przedstawiające Hermesa i Sprawiedliwość. Zachowały się także elementy związane z historią rodziny Schotdorffów, w tym renesansowy płaskorzeźbiony herb rodowy. Kamienica nosi nazwę od herbu przedstawiającego Turka z fajką, który można podziwiać w Muzeum Okręgowym.