Jan Antoni Langenhahn (młodszy)

Jako syn rzeźbiarza Jana Antoniego, młodszy Langenhahn od 1751 roku uczył się rzemiosła w warsztacie ojca. W wieku 18 lat, w 1755 roku, wyzwolił się na czeladnika i rozpoczął swoją wędrówkę czeladniczą, głównie w Gdańsku, gdzie zdobywał praktyczne umiejętności artystyczne. Po śmierci ojca w 1757 roku, Jan Antoni powrócił do rodzinnego Torunia. W 1758 roku, po przedstawieniu świadectwa odbycia praktyki, przystąpił do egzaminu mistrzowskiego, który zdał z sukcesem 24 października tego samego roku. Wkrótce potem został przyjęty do cechu toruńskiego.

Wkrótce po zdobyciu mistrzostwa, ożenił się z Anną Elizą Schulz. W swojej karierze artystycznej, Langenhahn specjalizował się w dekoracji wnętrz. Jego najważniejszym dziełem była dekoracja ewangelickiego zboru w Toruniu, który obecnie znany jest jako kościół Świętego Ducha. To tam przypisuje się mu autorstwo wyjątkowych ornamentalnych dekoracji, w tym ambony, prospektu organowego z figurkami króla Dawida oraz aniołków grających na puzonach, a także bocznych empor.

Za swoje zasługi otrzymał wynagrodzenie w wysokości 339 florenów. Ponadto, Langenhahn biegle posługiwał się językiem polskim, co pozwoliło mu na pełnienie ról polskiego kantora i dzwonnika w kościele Świętej Trójcy w Toruniu od 1780 roku. Jego wszechstronność przejawiała się także w edukacji – przez pewien czas był nauczycielem rysunku w toruńskim gimnazjum.

Jan Antoni Langenhahn młodszy zmarł w Toruniu w 1795 roku. Jego dziedzictwo artystyczne kontynuował syn, Jan Gottlieb, który w 1787 roku był notowany jako czeladnik rzeźbiarski w aktach cechu toruńskiego.