Jan Janikowski

---

Życiorys

Po zakończeniu II wojny światowej Jan Janikowski zamieszkał wraz z rodziną w Strzelcach Krajeńskich. Ukończył Liceum Ogólnokształcące w Drezdenku, co stanowiło ważny krok w jego dalszej edukacji.

Początki działalności artystycznej

Janikowski rozpoczął swoją przygodę artystyczną w studenckim teatrze Skrzat w Szczecinie, gdzie pełnił rolę kompozytora, pianisty oraz aranżera. Jego pasja do muzyki objawiła się również w Akademickim Radiu, w którym prowadził audycje muzyczne. Szybko nawiązał współpracę ze Sceną Poezji 13 Muz, znaną jako Kabaret Piosenki w Szczecinie. Janikowski był kompozytorem w wielu miejscowych teatrach, pełniąc również funkcję kierownika muzycznego w szczecińskich teatrach: Polskim oraz Współczesnym.

Był żonaty z Haliną Janikowską, z domu Uzarczyk (1933–2014). Ich wspólne życie zakończyło się tragicznie, gdy zostali pochowani na Cmentarzu Północnym w Warszawie.

Filipinki

W 1959 roku Janikowski podjął pracę jako nauczyciel ekonomii, towaroznawstwa i muzyki w Technikum Handlowym. Wkrótce po rozpoczęciu pracy, utworzył żeńską grupę wokalną Filipinki, w skład której weszły zdolne muzycznie uczennice. Zespół zadebiutował podczas szkolnej akademii, a jego występ został entuzjastycznie przyjęty przez szerszą publiczność. W 1962 roku Filipinki zdobyły znaczącą nagrodę w konkursie Mikrofon dla Wszystkich organizowanym przez radio. To wydarzenie skłoniło Janikowskiego do poświęcenia się wyłącznie działalności artystycznej.

Wraz z Włodzimierzem Patuszyńskim, Janikowski zbudował repertuar dla Filipinek i prowadził zespół do 1967 roku. Z nimi występował nie tylko w Polsce, ale także za granicą, m.in. w Bułgarii, Francji, Kanadzie, NRD, Szwecji, USA, Wielkiej Brytanii oraz ZSRR, a także realizował kilka programów telewizyjnych.

Inne przedsięwzięcia artystyczne

Po zakończeniu współpracy z Filipinkami w styczniu 1968 roku, Janikowski powołał do życia nową żeńską grupę wokalną Amazonki. Zespół zdobył nagrodę za debiut na Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu jeszcze w tym samym roku. Janikowski nagrał z Amazonkami kilka płyt i realizował nagrania dla archiwum Polskiego Radia, a także koncertował zarówno w Polsce, jak i za granicą, w tym w NRD, USA i ZSRR. Zespół zakończył swoją działalność w 1983 roku.

W latach 1983–1987 Janikowski mieszkał w Stanach Zjednoczonych, gdzie kontynuował pracę jako pianista i organista. Towarzyszył Bobowi Lewandowskiemu w jego programach telewizyjnych oraz pełnił rolę akompaniatora Feliksa Konarskiego w Kabarecie Trzech Panów.

Wybrane piosenki

Oto wybrane utwory, które doskonale ilustrują dorobek artystyczny Jana Janikowskiego:

• A mnie w to graj (muzyka: J. Świąć),
• Amazonki i wiatr (tekst: W. Patuszyński),
• Bal Arlekina (tekst: W. Patuszyński),
• Charleston nastolatków (tekst: W. Patuszyński),
• Chłopiec z gitarą (tekst: W. Patuszyński),
• Do widzenia, profesorze (tekst: W. Patuszyński),
• Filipinki – to my (tekst: W. Patuszyński),
• Kto się lubi, ten się czubi (tekst: W. Patuszyński),
• Siedmiu chłopców (tekst: Andrzej Tylczyński),
• Spacer po porcie (tekst: W. Patuszyński).

Teatr

Jan Janikowski miał znaczący wpływ na polski teatr, a jego dorobek artystyczny obejmuje wiele wartościowych dzieł. Oto lista niektórych jego najważniejszych projektów:

• 1958 – Krzesiwo (reż. Ewa Kołogórska) – opracowanie muzyczne,
• 1959 – Rzymska kurtyzana (reż. Henryk Lotar) – kierownictwo muzyczne,
• 1959 – Konik-Garbusek (reż. Nina Burska) – muzyka,
• 1959 – Dziewczynka z zapałkami (reż. Jerzy Sobieraj) – kierownictwo muzyczne,
• 1960 – Zaczarowana złotówka (reż. Janusz Obidowicz) – muzyka,
• 1961 – Opera za 3 grosze (reż. Zdzisław Tobiasz) – kierownictwo muzyczne,
• 1961 – Sto dni małżeństwa (reż. Z. Tobiasz) – muzyka,
• 1961 – Marzenia i klęski (reż. Krystyna Tyszarska) – opracowanie muzyczne,
• 1961 – Obrona Ksantypy (reż. Aleksander Rodziewicz) – kierownictwo muzyczne,
• 1962 – Osobliwe zdarzenie (reż. Lesław Mazurkiewicz) – muzyka,
• 1962 – Drewniana miska (reż. Ryszard Sobolewski) – muzyka,
• 1962 – Damy i huzary (reż. Józef Gruda) – opracowanie muzyczne,
• 1962 – Psie czasy, sierżancie… (reż. Zbigniew Bogdański) – kierownictwo muzyczne,
• 1963, 1974 – Czerwone pantofelki (reż. Jerzy Wąsowicz) – opracowanie muzyczne,
• 1963 – Dziewiąty sprawiedliwy (reż. R. Sobolewski) – muzyka,
• 1963 – Pokusa (reż. Stanisław Milski) – opracowanie muzyczne,
• 1963 – Śluby panieńskie (reż. Irena Ładosiówna) – opracowanie muzyczne,
• 1964 – Igraszki z diabłem (reż. Jan Maciejowski) – kierownictwo muzyczne.

Jego wkład w rozwój kultury teatralnej pozostaje niezatarte, a specyfika jego pracy przejawia się w różnorodnym spektrum projektów, które są doskonałym świadectwem jego talentu i zaangażowania.

---

Oceń: Jan Janikowski

---