Lech Grzmociński


Lech Grzmociński, urodzony 7 kwietnia 1927 roku w Toruniu, to postać, która pozostawiła trwały ślad w polskiej kulturze. Jego kariera trwała do 8 maja 1984 roku, kiedy to odszedł w Gdańsku.

Był utalentowanym aktor filmowy, telewizyjny oraz teatralny, a jego wkład w sztukę aktorską jest znaczący i wciąż doceniany przez miłośników teatru oraz kina.

Życiorys

W 1952 roku Lech Grzmociński zdał egzamin eksternistyczny w Warszawie, co było ważnym krokiem w jego karierze aktorskiej.

Już rok wcześniej, w 1951 roku, zdobył wyróżnienie za swoją rolę Janka Kubicy w spektaklu zatytułowanym Trzeba było iskry. Wydarzenie to miało miejsce podczas Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych w Wrocławiu.

Kariera aktorska

Lech Grzmociński to znacząca postać w polskim świecie teatralnym, której kariera obejmowała wiele kluczowych momentów. Jego działalność artystyczna rozpoczęła się w Teatrze im. Jaracza w Olsztynie, gdzie pracował w latach 1949–1953.

Następnie, w okresie od 1953 do 1956 roku, występował w Teatrze Ziemi Pomorskiej w Toruniu, co znacząco przyczyniło się do jego rozwoju jako aktora.

W dalszym etapie kariery, Grzmociński związał się na długie lata, od 1957 do 1984 roku, z Teatrem Wybrzeże w Gdańsku, który był dla niego istotnym miejscem pracy oraz artystycznej ekspresji.

Filmografia

Filmografia Lecha Grzmocińskiego obejmuje wiele znaczących dzieł, które odzwierciedlają jego talent i zaangażowanie w polskie kino.

Oto zestawienie jego najważniejszych produkcji:

  • 1955: Podhale w ogniu,
  • 1958: Wolne miasto,
  • 1964: Banda,
  • 1964: Koniec naszego świata,
  • 1967–1968: Stawka większa niż życie,
  • 1967: Westerplatte,
  • 1968: Ostatni po Bogu,
  • 1970: Kaszëbë, legenda o miłości,
  • 1971: Jeszcze słychać śpiew i rżenie koni…,
  • 1972: Z tamtej strony tęczy,
  • 1974: Gniazdo,
  • 1975: Czerwone i białe,
  • 1975: Hazardziści,
  • 1976: Skazany,
  • 1976: Zaklęty dwór,
  • 1976: Znaki szczególne − kapitan statku,
  • 1977: Królowa pszczół,
  • 1977: Śmierć prezydenta,
  • 1977: Znak orła,
  • 1977: Zimne ognie,
  • 1978: Dux Polonorum – Niemcza 1017 Rok (film dokumentalny, fabularyzowany),
  • 1978: Struny,
  • 1978: Życie na gorąco,
  • 1979: Blaszany bębenek (Die Blechtrommel),
  • 1979: Ojciec królowej,
  • 1979: W słońcu i w deszczu,
  • 1980: Królowa Bona − szlachcic u królowej (odc. 5),
  • 1980: Smak wody,
  • 1980–2000: Dom,
  • 1981: Krótki dzień pracy,
  • 1981: Człowiek z żelaza,
  • 1983: Śledztwo porucznika Tomaszka,
  • 1983: Stan wewnętrzny.

Odznaczenia

Lech Grzmociński został uhonorowany licznymi odznaczeniami, które doceniają jego wkład w rozwój społeczności oraz kultury. W szczególności wyróżnia się kilka kluczowych nagród, które odzwierciedlają jego znaczenie w regionie.

W 1971 roku przyznano mu Srebrny Krzyż Zasługi, co stanowi ważne uznanie dla jego zasług.

Następnie, w 1975 roku, otrzymał odznakę „Za zasługi dla Ziemi Gdańskiej”, symbolizującą jego wkład w rozwój i promowanie regionu Gdańska.

Ostatecznie, w 1979 roku, uhonorowano go odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, która dowodzi jego zaangażowania i osiągnięć w dziedzinie kultury.

Przypisy

  1. a b c d e Lech Grzmociński w bazie filmpolski.pl

Oceń: Lech Grzmociński

Średnia ocena:4.68 Liczba ocen:15