Mirosław Dakowski

---

Działalność naukowa

Studia na Uniwersytecie Warszawskim zakończone w 1959 roku stanowiły początek kariery naukowej Mirosława Dakowskiego. Stopień doktorski z nauk fizycznych w dziedzinie fizyki uzyskał 22 stycznia 1968 roku na Wydziale Matematyki i Fizyki tej uczelni. Tematyka jego rozprawy dotyczyła „Widma energetyczne lekkich cząstek naładowanych emitowanych przy potrójnym rozszczepieniu 235U”. W 1973 roku Dakowski zdobył stopień doktora habilitowanego, zdobijając uznanie za pracę na temat „Wpływ efektów powłokowych na rozkłady mas i energii fragmentów w rozszczepieniu”. 1997 rok był przełomowy, gdyż został uhonorowany tytułem profesora nauk fizycznych za wkład w badania z dziedziny fizyki jądrowej, w szczególności w zakresie rozszczepienia oraz zderzeń ciężkich jonów.

W okresie od 1957 do 1959 roku Dakowski był aktywnym pracownikiem naukowym na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego, a następnie, aż do roku 1986, pracował w Instytucie Badań Jądrowych w Świerku. Jego kariera obejmowała także doświadczenia zagraniczne; przez osiem lat był fizykiem w Zjednoczonym Instytucie Badań Jądrowych w Dubnej (ZSRR) w latach 1970-1972, a ponadto współpracował z Centrum Badań Jądrowych w Saclay, Instytutem Fizyki Jądrowej w Orsay we Francji, oraz Instytutem Badań Ciężkich Jonów w Darmstadt w Niemczech.

Po zakończeniu pracy w IBJ w Świerku w wyniku zwolnienia z powodów opozycyjnych, w latach 1986-1991 pełnił funkcję „pracownika naukowo-technicznym” na Uniwersytecie Warszawskim, a w latach 1990-1991 był głównym specjalistą w Państwowej Agencji Atomistyki. Potem, do roku 1997, pracował jako główny specjalista w Centralnym Urzędzie Planowania w Warszawie.

W latach 1996-2007 prowadził zajęcia w Wyższej Szkole Rolniczo-Pedagogicznej, która przekształciła się w Akademię Podlaską, i tam kierował Zakładem Energii Odnawialnych. W latach 2000-2001 sprawował także funkcję głównego specjalisty w Agencji Techniki i Technologii w Warszawie. Od 2006 roku przeszedł na emeryturę, kończąc bogatą karierę w nauce.

Działalność opozycyjna i represje

W 1980 roku, używając pseudonimu „Andrzej Pomorski”, Mirosław Dakowski, współpracując z Michaiłem Nazarowem, stworzył książkę pt. „Solidarnost’: o raboczem dwiżenii v Polsze i o raboczem dwiżenii w Rossii”. Publikacja ta została wydana we Frankfurcie nad Menem i doświadczała dalszych edycji w latach 1981 i 1982, w których wprowadzono wiele zmian i rozszerzeń. Książka ta była kolportowana zarówno w ZSRR, jak i wśród garnizonów Armii Radzieckiej stacjonujących na terytorium Polski.

Od wiosny 1981 roku Dakowski zaangażował się w działalność NSZZ „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego, już 14 grudnia 1981 roku rozpoczął nielegalne działania, w tym organizację fotografowania i mikrofilmowania prasy podziemnej oraz jej przemycania za granicę, do dziennikarza Andrzeja J. Chileckiego, który był współtwórcą emigracyjnego miesięcznika „Kultura” wydawanego w Paryżu.

W latach 1982–1983 pełnił rolę kolportera znaczącej części nakładu wydawnictw podziemnych z ramienia wydawnictwa Krąg. Po tym okresie, w latach 1983–1985, był współzałożycielem i organizatorem własnego podziemnego wydawnictwa „Wydawnictwo” (wraz z Andrzejem Urbańskim), które wydało ponad sześćdziesiąt pozycji dotyczących ekonomii oraz najnowszej historii, głównie skierowanych do młodych robotników i studentów. Dodatkowo, był autorem tekstów w podziemnym czasopiśmie Instytutu Badań Jądrowych „W okopach” oraz innych publikacjach podziemnych, a w latach 1986–1990 zamieszczał artykuły w paryskiej „Kulturze”.

W okresie od września 1960 do września 1973 roku, Dakowski znajdował się pod stałym zainteresowaniem Służby Bezpieczeństwa, głównie ze względu na swoją działalność w Sekcji Kultury warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej. W 1964 roku SB planowała namówić go do współpracy w związku z jego ubieganiem się o paszport na wyjazd służbowy. Wielokrotnie, w latach 1960 i 1970 (w tym w 1960 oraz dwukrotnie w 1964 roku), odmawiano mu wydania paszportu z powodów politycznych. Oprócz tego, między 26 lutego 1966 a 14 października 1969 roku, obowiązywało zastrzeżenie wyjazdów do krajów kapitalistycznych z uwagi na jego „reakcyjne poglądy” oraz działalność w Klubie Inteligencji Katolickiej.

Od 9 czerwca 1982 roku, Mirosław Dakowski był rozpracowywany przez Służbę Bezpieczeństwa w ramach Sprawy Obiektowej „Atom”. SB „kontrolowała operacyjnie” Instytut Badań Jądrowych w Świerku, uzasadniając to jego „destrukcyjnym oddziaływaniem na środowisko naukowe Instytutu”. 2 marca 1983 roku, zainteresowanie Dakowskim zostało przekwalifikowane na Sprawę Operacyjnego Sprawdzenia o kryptonimie „Willa”, dotyczącej jego „wrogiej działalności w środowisku”, a 13 czerwca 1984 roku rozpoczęto Sprawę Operacyjnego Rozpracowania pod kryptonimem „Fizyk”, związanej z działalnością antypaństwową naruszającą porządek prawno-publiczny. W 1984 roku odmówiono mu wydania paszportu na wyjazd, nawet do NRD, a dostęp do paszportu uzyskał dopiero po formalnym odwołaniu.

Mirosław Dakowski uzyskał status pokrzywdzonego w Instytucie Pamięci Narodowej. Jakub Kolek przekazał kopie jego dokumentów do Ośrodka Karta w Warszawie. W 2019 roku otrzymał Krzyż Wolności i Solidarności [BU-IV-11906(8)/17]. Również w 2019 roku, za swoje zasługi w zakresie wspierania przemian demokratycznych w Polsce oraz za osiągnięcia w pracy zawodowej i społecznej, został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Działalność społeczna

Ruch Poszanowania Energii

Od roku 1985 Mirosław Dakowski pełnił rolę inicjatora „Ruchu Poszanowania Energii i Energetyki Użytkownika” na terenie Polski. Już w 1990 roku, był pomysłodawcą Agencji Poszanowania Energii, która działała pod patronatem premiera. W okresie 2000-2005 miał również zaszczyt być członkiem Komitetu ds. Gospodarki Energetycznej FSNT-NOT.

Mirosław Dakowski głośno sprzeciwia się energii jądrowej, argumentując, że presja na budowę elektrowni atomowych wywodzi się z interesów branży nuklearnej, która nie dąży do rozwiązań ograniczających zużycie energii. Po katastrofie w Czarnobylu zwracał uwagę na manipulacje dotyczące skutków tego zdarzenia. Czyni to poprzez kwestionowanie zaniżania liczby ofiar oraz fałszowanie danych dotyczących zasięgu skażeń. Wskazuje na wady interpretacji danych pomiarowych, które opierały się na błędnych metodach analizy, w tym na uśrednianiu wyników z ogromnych obszarów, takich jak Syberia czy okolice Czarnobyla.

W 1986 roku, jego obawy wobec interpretacji katastrofy wyrażał w podziemnej prasie, współpracując z kolegami związanymi z Instytutem Badań Jądrowych w Świerku. Rok 1991 był dla niego szczególny, bowiem współtworzył „Raport w sprawie następstw katastrofy w Czarnobylu” w zespole przy Państwowej Agencji Atomistyki, który badał sytuację w Elektrowni Jądrowej „Żarnowiec”.

Mirosław Dakowski jest także autorem książki „O energetyce dla użytkowników i sceptyków”, gdzie przedstawił fundamenty „Poszanowania Energii i Energii Odnawialnych dla Polski”. Książkę napisał wspólnie z Stanisławem Wiąckowskim w 2005 roku.

Ruch Obywatelski na rzecz Jednomandatowych Okręgów Wyborczych

Od 1992 roku, Dakowski aktywnie animuje „Ruch Obywatelski na rzecz Jednomandatowych Okręgów Wyborczych” (JOW). W kwietniu 1996 roku, podczas pierwszego ogólnopolskiego spotkania tego ruchu na Uniwersytecie Wrocławskim, został wybrany na jednego z czterech Koordynatorów Krajowych. Przez lata konsekwentnie wspierał idee JOW, propagując je w mediach oraz podczas setek konferencji i spotkań rozproszonych po całym kraju.

Udział w nagłośnieniu „afery FOZZ”

Dakowski był również aktywny w ujawnieniu tzw. afery FOZZ, dotyczącej Funduszu Obsługi Zadłużenia Zagranicznego. W czerwcu 1991 roku, we współpracy z profesorem Jerzym Przystawą z Wrocławia, na podstawie materiałów urzędowych uzyskanych od inspektora głównego specjalisty w Najwyższej Izbie Kontroli Michała Falzmanna, złożył zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa do Prokuratora Generalnego.

Później, po nieoczekiwanej śmierci Falzmanna, Dakowski i Przystawa odczuwali atmosferę zastraszenia, szczególnie po serii nagłych wypadków, w tym tragicznej śmierci prezesa NIK. Na podstawie zgromadzonych dokumentów oraz publikacji prasowych, w 1992 roku opublikował książkę „Via bank i FOZZ”, która ujawnia mechanizmy wyłudzania publicznych funduszy.

W reakcji na książkę, Dariusz Przywieczerski, ówczesny właściciel Universalu, pozwał autorów. Proces, który trwał ponad 13 lat i był utajniony, zakończył się uniewinnieniem Dakowskiego i Przystawy w 2006 roku, chociaż Przywieczerski wcześniej został skazany za wyprowadzenie znaczących środków z FOZZ.

Udział w analizowaniu katastrofy w Smoleńsku

Latem 2010 roku, Dakowski postawił pod znakiem zapytania oficjalną wersję katastrofy polskiego Tu-154 w Smoleńsku. Na podstawie przeprowadzonych przez siebie obliczeń, dowodził, że niemożliwe było, by przy utracie fragmentu skrzydła na małej wysokości doszło do opisanych obrażeń samolotu. W dniu 3 października 2010 roku, złożył zawiadomienie o domniemanym przestępstwie do Prokuratora Generalnego RP.

Był przesłuchiwany jako świadek przez Prokuraturę Wojskową, gdzie przekazał swoje analizy, a jego zeznania opublikowane zostały w Internecie. Jego artykuły dotyczące katastrofy były zamieszczane na różnych portalach, w tym w „Zeszytach Smoleńskich”. Obecnie, w 2019 roku, skłania się ku teorii, że katastrofa mogła być sfingowana.

Twórczość

Mirosław Dakowski, uznany specjalista, jest autorem około 70 recenzowanych publikacji naukowych, skupiających się na fizyce jądrowej. Te prace pojawiały się m.in. w renomowanych zagranicznych czasopismach, takich jak: „Earth and Planetary Science Letters”, „Nuclear Instruments and Methods in Physics Research”, „Nuclear Physics” oraz wielu innych, w tym również polskich wydawnictwach, takich jak „Acta Physica Polonica” czy „Gospodarka Paliwami i Energią”. W swoim dorobku posiada także liczne publikacje dotyczące energetyki, w szczególności praca „Poza wiek ropy, węgla i rozszczepienia (Jaka energetyka do końca XXI wieku?)” z 1995 roku. Na dodatek, był członkiem Rady Programowej kwartalnika „Rurociągi”, gdzie regularnie publikował artykuły poświęcone strategiom energetycznym.

Poza tym, Dakowski swoje teksty umieszczał w różnych polskich tygodnikach i gazetach. Wśród nich znalazły się m.in. „Gazeta Polska”, „Głos”, oraz „Myśl Polska”. Jego artykuły dotykały różnych tematów energetycznych, takich jak „Energia a sprawa polska”, a także bardziej kontrowersyjnych kwestii, jak „Kto ociepla ziemię” czy „Katastrofa w Czarnobylu a rzetelność naukowa”. Również i tutaj poruszał kwestie szerszej problematyki, w tym dotyczące ewolucjonizmu oraz sprawy Boniego, analizując zdarzenia sprzed lat.

Dodatkowo, akademik jest aktywnym wykładowcą na terenie Polski, gdzie dzieli się swoją wiedzą na różnorodne tematy. Przykładowe tytuły jego wykładów to: „Stan świata – oraz: gdzie są nadzieje dla Polski”, „Ewolucjonizm wobec logiki i matematyki. „Religia” neo-darwinizmu”, czy „Głosowanie a wybory – różnice, cele (nasze a polityków)”. Param się również tematami dotykającymi katastrofy polskiego Tu-154 w Smoleńsku.

Na swoje osiągnięcia literackie składają się również publikacje książkowe, wśród których wyróżniają się:

Książki

• 1980: Solidarnost’: o rabočem dviženii v Pol’še i o rabočem dviženii v Rossii (pod pseudonimem Andrzej Pomorski, współautor: Michail Nazarov), Frankfurt/Main: Posev, 1980; wyd. 2 zm. i poszerzone, Frankfurt/Main: Posev, 1981; wyd. 3 zm. i poszerzone, Frankfurt a. Main: Posev, 1982,
• 1985: Solidarność: o ruchu robotniczym w Polsce i w Rosji (współautor: Mihail Nazarov), Warszawa: Brzask,
• 1991: Raport w sprawie następstw katastrofy w Czarnobylu (współautorstwo), Zespół Prezesa Państwowej Agencji Atomistyki do spraw Elektrowni Jądrowej „Żarnowiec”, Warszawa: ZPPAAdsEJŻ,
• 1992: Via bank i FOZZ: o rabunku finansów Polski (współautor Jerzy Przystawa), Komorów: Antyk,
• 1993: Ekorozwój 2020 (współautorstwo), Kraków: „Zielone Brygady” (Biblioteka „Zielonych Brygad”; nr 1),
• 1997: Jednomandatowo!: ordynacja wyborcza dla Polski (współautorzy Romuald Lazarowicz, Jerzy Przystawa),
• 2005: O energetyce dla użytkowników oraz sceptyków (współautor Stanisław Wiąckowski), Warszawa: Fundacja ODYSSEUM, ISBN 83-86010-14-2,
• „O to, co najważniejsze. Krzaczek na drodze lawiny”, 2017, wyd. ANTYK,
• „MASKIROWKA SMOLEŃSKA”, Wyd. Bolinari, 2018.

Nagrody

Mirosław Dakowski, w swojej karierze, uzyskał znaczące uznanie w postaci nagród przyznawanych za wkład w rozwój nauki i energii jądrowej. Jego osiągnięcia są odzwierciedlone w trzykrotnym otrzymaniu nagrody Państwowej Rady ds. Wykorzystania Energii Jądrowej, której przyznanie miało miejsce w latach 1963, 1965 oraz 1967. W szczególności warto podkreślić, że w jednym z tych lat zdobył nagrodę zespołową II stopnia.

Dodatkowo, Mirosław Dakowski został uhonorowany w 1975 roku nagrodą od Sekretarza Naukowego Polskiej Akademii Nauk, co wskazuje na jego ważną rolę w polskiej nauce.

---

Oceń: Mirosław Dakowski

---