Eugeniusz Gąsiorowski


Eugeniusz Gąsiorowski był niezwykle wpływowym polskim historykiem sztuki, którego praca znacząco wpłynęła na zrozumienie i ochronę dziedzictwa kulturowego. Urodził się 11 maja 1922 roku w Toruniu i zmarł 23 marca 2015 roku w Kopenhadze.

Znany przede wszystkim jako zabytkoznawca oraz konserwator architektury, Gąsiorowski poświęcił swoje życie badaniom architektonicznym, szczególnie tym związanym z rodzinnym Toruniem. Jego dorobek obejmuje szereg ważnych publikacji, które wnikliwie analizują nawiązania architektoniczne tego miasta.

Warto również wspomnieć o jego roli jako autora przewodników miejskich, które wprowadzały czytelników w historię i piękno toruńskiej architektury. Dzięki jego staraniom, wiele osób mogło lepiej zrozumieć wartość kulturową i historyczną tego miejsca.

Życiorys

W roku akademickim 1945/1946 młody Eugeniusz Gąsiorowski rozpoczął swoją edukację na kierunku historia sztuki, zapisując się na Uniwersytet Wrocławski. Jego pasja do sztuki doprowadziła do kontynuacji nauki w latach 1946-1952 na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, gdzie specjalizował się w konserwacji zabytków.

Przez wiele lat był niezwykle aktywny w swojej dziedzinie. Od 1951 do 1958 pełnił funkcję kierownika toruńskiego oddziału Pracowni Konserwacji Zabytków, w tym samym czasie z zaangażowaniem pracował nad wieloma projektami. W latach 1953-1961 zajmował się przygotowaniem naukowym, nadzorem oraz dokumentacją prac konserwatorskich w Ratuszu Staromiejskim w Toruniu.

Kolejne lata, 1959-1965, to czas pracy na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Katedrze Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa na Wydziale Sztuk Pięknych. W 1968 roku uzyskał tytuł doktorski na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, co otworzyło przed nim nowe możliwości w karierze naukowej.

Warto również zaznaczyć, że w latach 1967–1968 Eugeniusz Gąsiorowski współpracował jako asystent scenografa przy realizacji filmu „Pan Wołodyjowski”, co świadczy o jego wszechstronnych talentach. Po tym okresie, od lat 70. kontynuował działalność naukową na emigracji w Kopenhadze. Tam stał się aktywnym członkiem społeczności polonijnej, angażując się w działania wspierające demokratyczną opozycję w Polsce.

Był wiceprezesem Towarzystwa Przyjaciół PUNO oraz Klubu Dyskusyjnego „Agora” w Kopenhadze. W 1977 roku współzałożył Fundusz Pomocy Prześladowanym Robotnikom w Polsce, który miał na celu wsparcie osób represjonowanych w kraju. Jego aktywność została doceniona, gdy w 2005 roku został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi RP (M.P. z 2005, nr 43, poz. 594).

Wybrana bibliografia autorska

Oto wybrane publikacje Eugeniusza Gąsiorowskiego, które stanowią istotny wkład w badania nad historią i architekturą Torunia:

  • Ratusz Staromiejski w Toruniu ( Muzeum Okręgowe, Toruń, 2004; ISBN 83-87083-78-X),
  • Ratusz staromiejski w Toruniu w okresie średniowiecza (Muzeum Okręgowe, Toruń, 1971),
  • Średniowieczne obwarowania Torunia (Towarzystwo Miłośników Torunia, Toruń, 2007; ISBN 978-83-900852-6-5),
  • Toruń („Arkady”: Instytut Urbanistyki i Architektury, Warszawa, 1963) Maria i Eugeniusz Gąsiorowscy; oprac. fot. Zbyszko Siemaszko,
  • Toruń: krajobraz i architektura („Arkady”, Warszawa, 1974) Maria i Eugeniusz Gąsiorowscy,
  • Toruń: przewodnik („Sport i Turystyka”, Warszawa, 1971).

Przypisy

  1. Eugeniusz Gąsiorowski. nekrologi.wyborcza.pl. [dostęp 26.03.2015 r.]

Oceń: Eugeniusz Gąsiorowski

Średnia ocena:4.62 Liczba ocen:14