Zbigniew Kiciński

---

Wykształcenie

Zbigniew Jan Kiciński przyszedł na świat 10 lipca 1953 roku w Toruniu, gdzie dorastał w rodzinie z tradycjami wojskowymi. Jego ojcem był Bolesław, oficer wojska, a matką Halina, która pracowała jako księgowa. W rodzinie było również dwoje rodzeństwa – brat i siostra. W drugiej połowie lat 50. Kicińscy przeprowadzili się do Gdyni, gdzie Zbigniew ukończył Szkołę Podstawową nr 18 oraz II Liceum Ogólnokształcące im. Adama Mickiewicza.

W 1972 roku, po pomyślnym zdaniu egzaminu dojrzałości, rozpoczął naukę na Wydziale Dowódczym Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej im. Bohaterów Westerplatte. Ukończył studia z wyróżnieniem w 1976 roku, pracując nad inżynierską pracą dyplomową w dziedzinie uzbrojenia torpedowego. W latach 1976-1977 związał się z uczelnią jako asystent, odbywając asystenturę na jednostkach pływających w ramach 3 Flotylli Okrętów.

Kiciński powrócił do Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej po czterech latach, kiedy objął dowództwo okrętu oraz uczestniczył w Wyższym Kursie Doskonalenia Oficerów w latach 1981-1982. W 1983 roku, w wyniku nowych relacji międzynarodowych po przemianach ustrojowych w Polsce, został wysłany do Związku Radzieckiego na studia II stopnia. W Leningradzie był słuchaczem grupy dowódczo-sztabowej w Akademii Marynarki Wojennej im. marszałka Związku Radzieckiego A.A. Greczki, które ukończył w 1985 roku, uzyskując tytuł oficera dyplomowanego.

Zmiany polityczne w Polsce po 1989 roku otworzyły drzwi do współpracy z uczelniami wojskowymi państw NATO. W kontekście tych wydarzeń kmdr. por. Zbigniew Kiciński został skierowany na studia podyplomowe do Wielkiej Brytanii, gdzie ukończył Royal Naval Staff College w Greenwich w 1994 roku. Wcześniej zrealizował roczny kurs językowy w Akademii Obrony Narodowej w Rembertowie, co pozwoliło mu na płynne posługiwanie się językiem angielskim oraz rosyjskim.

Oprócz tego był absolwentem studiów podyplomowych z zakresu zarządzania na Politechnice Gdańskiej.

Przebieg służby

Po zakończeniu studiów w Wyższej Szkole Marynarki Wojennej, gdzie uzyskał wyróżnienie, podporucznik Zbigniew Kiciński miał możliwość dokonania wyboru swojego pierwszego przydziału służbowego. Zgodnie z realizacją tematu swojej pracy inżynierskiej, zdecydował się na kutry torpedowe. Swoją karierę w marynarce wojennej rozpoczął jako zastępca dowódcy okrętu na ORP „Bitny” (proj. 664) w 2 Dywizjonie Kutrów Rakietowo-Torpedowych, który znajdował się w 3 Flotylli Okrętów stacjonującej w Gdyni.

W 1979 roku, wciąż w stopniu podporucznika, objął dowództwo okrętu na bliźniaczym kutrze ORP „Sprawny” w 1 Dywizjonie Kutrów-Rakietowo-Torpedowych. Jego dowodzona jednostka zdobyła w roku 1980 tytuł Najlepszego Okrętu Marynarki Wojennej w kategorii okrętów bojowych. W 1982, podczas dowodzenia „Sprawnym”, porucznik Kiciński otrzymał, dzięki wyróżnieniu, przyspieszony awans na kapitana marynarki.

Po powrocie z Akademii Marynarki Wojennej w ZSRR w 1985 roku, został wyznaczony na szefa sztabu i zastępcę dowódcy 1 Dywizjonu Kutrów Rakietowo-Torpedowych. Od 1988 do 1990 roku pełnił rolę dowódcy tego dywizjonu, który składał się z siedmiu kutrów rakietowych projektu 205. Na początku 1990 roku przejął dowództwo nad 2 Dywizjonem Kutrów Rakietowo-Torpedowych, w skład którego wchodziły cztery małe okręty rakietowe projektu 1241RE. W roku 1992, dowodzona przez niego jednostka zmieniła nazwę na 2 Dywizjon Okrętów Rakietowych. W następnym roku został mianowany szefem Wydziału Operacyjnego, a także zastępcą szefa Sztabu 3 Flotylli Okrętów.

W dniu 15 sierpnia 1995 roku, w ramach obchodów Święta Wojska Polskiego, Kiciński otrzymał awans na stopień komandora. Rok 1996 przyniósł mu nową rolę w Sztabie Marynarki Wojennej w Gdyni, gdzie rozpoczął dwuletnią praktykę w charakterze szefa Wydziału Analiz Ekonomiczno-Wojskowych w Oddziale Operacyjnym. Wkrótce po zakończeniu praktyki, na stałe objął to stanowisko. Od roku 1998 do 1999 pełnił funkcję szefa Wydziału Planowania Oddziału Operacyjnego, gdzie był odpowiedzialny za nadzorowanie dokumentacji dotyczącej włączenia Polski w struktury NATO w 1999 roku. W związku z tym wielokrotnie uczestniczył w odprawach organizowanych w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego w Warszawie.

Za wkład w utworzenie pierwszego polskiego Kwestionariusza Planowania Obronnego DPQ (ang. Defence Planning Questionnaire) został 13 października 1997 roku odznaczony przez dr. Andrzeja Karkoszkę, wiceministra obrony narodowej oraz zastępcę głównego negocjatora członkostwa Polski w NATO. Dodatkowo, 7 lipca 1997 roku na podstawie postanowienia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, otrzymał Złoty Krzyż Zasługi.

Na początku marca 1999 roku wrócił do 3 Flotylli Okrętów, gdzie objął stanowisko szefa sztabu oraz I zastępcy dowódcy. Po utworzeniu odrębnego etatu zastępcy dowódcy w 2002 roku, pozostał na swoim stanowisku jako szef sztabu. W trakcie służby dwa razy pełnił obowiązki dowódcy flotylli w czasie nieobecności kontradm. Macieja Węglewskiego.

W marcu 2000 roku udał się do Naval Station Norfolk w Stanach Zjednoczonych, gdzie dowódca Marynarki Wojennej admirał Ryszard Łukasik powierzył mu przewodniczenie komisji odbioru fregaty rakietowej USS „Clark” (FFG-11) typu Oliver Hazard Perry, później przemianowanej na ORP „Generał Kazimierz Pułaski”. Był to pierwszy okręt przekazany Polsce, który został włączony do struktury Marynarki Wojennej. 1 lipca 2002 roku kmdr Zbigniew Kiciński zajął swoje ostatnie stanowisko jako szef Zarządu Dowodzenia i Łączności G-6 w Sztabie Marynarki Wojennej.

31 stycznia 2004 roku zakończył swoją długoletnią i pełną zasług służbę wojskową, która trwała niemal 28 lat, z czego ponad 22 lata spędził w jednostkach operacyjnych. Został pożegnany przez admirała floty Romana Krzyżelewskiego, szefa Sztabu MW kontradm. Henryka Sołkiewicza oraz szefa Generalnego Zarządu Dowodzenia i Łączności P-6 SGWP gen. dyw. Wojciecha Kubiaka.

Wykaz stanowisk

W niniejszym dokumencie przedstawiony jest wykaz stanowisk, które pełnił Zbigniew Kiciński w swojej karierze wojskowej. Poniżej znajdują się szczegóły dotyczące dat objęcia, jednostek wojskowych oraz stanowisk, które zajmował w trakcie pełnienia służby.

Data objęcia	Jednostka wojskowa	Stanowisko	Stopień etatowy
15 lipca 1972	Wyższa Szkoła Marynarki Wojennej	podchorąży	nie dotyczy
27 września 1976	Wyższa Szkoła Marynarki Wojennej	asystent okrętowy	nie dotyczy
30 kwietnia 1977	2 Dywizjon Kutrów Rakietowo-Torpedowych	zastępca dowódcy ORP „Bitny”	kpt. mar.
16 listopada 1979	1 Dywizjon Kutrów Rakietowo-Torpedowych	dowódca ORP „Sprawny”	kmdr ppor.
1 października 1981	Wyższa Szkoła Marynarki Wojennej	słuchacz Wyższego Kursu Doskonalenia Oficerów	nie dotyczy
1 kwietnia 1982	1 Dywizjon Kutrów Rakietowo-Torpedowych	dowódca ORP „Sprawny”	kmdr ppor.
7 września 1983	Akademia Marynarki Wojennej ZSRR	słuchacz grupy dowódczo-sztabowej	nie dotyczy
12 sierpnia 1985	1 Dywizjon Kutrów Rakietowo-Torpedowych	szef sztabu – zastępca dowódcy	kmdr por.
28 listopada 1988	1 Dywizjon Kutrów Rakietowo-Torpedowych	p.o. dowódca	kmdr por. / kmdr
22 stycznia 1990	2 Dywizjon Kutrów Rakietowo-Torpedowych	dowódca	kmdr por. / kmdr
8 maja 1992	2 Dywizjon Okrętów Rakietowych	dowódca	kmdr por. / kmdr
1 marca 1993	3 Flotylla Okrętów	zastępca szefa sztabu	kmdr
18 września 1996	Dowództwo Marynarki Wojennej	szef Wydziału Analiz Ekonomiczno-Wojskowych	kmdr
26 stycznia 1998	Dowództwo Marynarki Wojennej	szef Wydziału Planowania	kmdr
1 marca 1999	3 Flotylla Okrętów	szef sztabu – zastępca dowódcy	kmdr
28 lutego 2002	3 Flotylla Okrętów	szef sztabu	kmdr
1 lipca 2002	Dowództwo Marynarki Wojennej	szef Zarządu Dowodzenia i Łączności	kontradm.
29 października 2003	Dowództwo Marynarki Wojennej	szef Zarządu Dowodzenia i Łączności	kmdr
31 stycznia 2004	zakończenie zawodowej służby wojskowej

Awanse oficerskie

Zbigniew Kiciński osiągnął znaczące awanse w swojej karierze w marynarce wojennej. Jego ścieżka zawodowa układała się w następujący sposób:

• podporucznik marynarki – 1976,
• porucznik marynarki – 1979,
• kapitan marynarki – 1982,
• komandor podporucznik – 1987,
• komandor porucznik – 1991,
• komandor – 1995.

Odznaczenia

W ciągu swojej kariery Zbigniew Kiciński zdobył wiele znaczących odznaczeń, które świadczą o jego wyjątkowych osiągnięciach oraz oddaniu dla kraju.

• złoty Krzyż Zasługi,
• srebrny Krzyż Zasługi,
• złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
• srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
• brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
• złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”,
• srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”,
• brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”,
• medal „Za Zasługi dla Marynarki Wojennej PRL”,
• odznaka Pamiątkowa Marynarki Wojennej RP,
• srebrny Medal „Za Zasługi dla Ligi Obrony Kraju”.

Życie prywatne

Jego ojciec Bolesław (1924–1985) miał zaszczyt służyć w Oficerskiej Szkole Artylerii, a następnie kontynuował swoją karierę w Szefostwie Wojsk Chemicznych Marynarki Wojennej. Tam też zakończył swoje służbowe zadania, osiągając stopień komandora porucznika. Jego brat, Wiesław (ur. 1952), był oficerem wojska, a także profesorem Akademii Marynarki Wojennej oraz Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. W rodzinie Zbigniewa znajdowała się również siostra Hanna (1958–2008), która przez wiele lat pracowała w Centrum Techniki Morskiej.

Oprócz działalności zawodowej, Zbigniew Kiciński prowadził życie osobiste, będąc żonaty z Małgorzatą Margules (1956–2000), która była magistrem rehabilitacji oraz nauczycielką wychowania fizycznego. W 1985 roku na świat przyszedł ich syn, Jakub.

W lipcu 2010 roku, u Zbigniewa zdiagnozowano zaawansowanego glejaka wielopostaciowego. W celu leczenia przeszedł dwie operacje neurochirurgiczne w Gdańskim Uniwersytecie Medycznym. Niestety, choroba nowotworowa postępowała, co ostatecznie doprowadziło do jego śmierci 12 sierpnia 2011 roku w Hospicjum św. Wawrzyńca w Gdyni.

Jego ceremonia pogrzebowa miała miejsce 17 sierpnia 2011 roku na Cmentarzu Marynarki Wojennej w Gdyni, gdzie uczestniczyli w niej członkowie Kompanii oraz Orkiestry Reprezentacyjnej Marynarki Wojennej. Wśród żałobników znaleźli się także byli dowódcy Marynarki Wojennej, admirałowie Ryszard Łukasik i Roman Krzyżelewski.

---

Oceń: Zbigniew Kiciński

---